Na krańcu Europy

Egzotyka w wydaniu islandzkim jest egzotyką podniesioną do potęgi. Pełna lodu i lawą płynąca Islandia to nie jest kraj dla piecuchów, choć wygrzewać można się w geotermalnych źródłach i licznych basenach.

Zimno bywa czasem tylko stanem umysłu. Palm nie ma, ba, drzewa w każdym wydaniu są rzadkością. Za to przeciągi występują tutaj w skali makro. Matka natura jest wyjątkowo kapryśna, zmienna, a jak wybuchnie to przygląda się temu cały świat. Wśród licznych islandzkich wulkanów tylko dwa noszą żeńskie imiona: Hekla i Katla, i są to dwa najniebezpieczniejsze, przypadek? O ile Heklę każdy zna, o Katli jeszcze usłyszymy.  ?Kobieto! Puchu marny! Ty wietrzna istoto!?, pisząc te słowa Mickiewicz zapewne miał na myśli Islandię, bo ona jest kobietą, choć tych reputacja tam jest skrajna. Z jednej strony kraj równouprawnienia, z drugiej – obyczajowo niestandardowy. Kultura uwodzenia jest tutaj bezpośrednia, okrutna i mocno zakrapiana. To kobiety grają pierwsze skrzypce.

Podobnie skrajne jest bezpieczeństwo. Bez wątpienia to jeden z najbezpieczniejszych krajów do podróżowania z perspektywy społecznej (Islandczycy są przyjaźni i pomocni, a kiedy oferują wsparcie – darmo doszukiwać się podstępu spisanego drobnym druczkiem), ale żywioły hulają i lepiej nie wchodzić im w drogę bez odpowiedniego przygotowania.

Islandia jest silnie uzależniającym skrawkiem ziemi. Zachwyca i rozkochuje w sobie podróżnych. Wraca się tutaj z utęsknieniem. Z każdym dniem, za każdym kolejnym razem podróż jest inna, inna perspektywa, inna pogoda, choć pory roku są tu tylko dwie. Lodowce, wulkany, czarne plaże, bezkresne pola lawy – tego nie da się opisać, to trzeba zobaczyć!

Razem, a jednak osobno – tak, to stwierdzenie idealnie odzwierciedla uroki Islandii. Związki są niezależne i indywidualne, ale jednak są związkami silnymi. Wszystko tutaj ma sens.