Ignorując facebooka

„Co ma pogoda do kryminału?!” – oburzała się w ostatni weekend w Warszawie Sophie Hannah, następczyni Agathy Christie. „Mnie interesuje człowiek, a nie szarzyzna za oknem”. Sophie żyje w Wielkiej Brytanii, deszcz nie jest tak groźny dla głowy jak wieczny dzień, albo permanentna noc. Po kilku dniach na Islandii nie wierzę, że nadmiar światła nie może zabić.

Tuż przed wyjazdem spotkałem wielu przyjaciół tego kraju. Każdy z wypiekami chwalił się swoją opowieścią. Do tej pory gdzie nie wspomnę o swojej podróży z Grupą goforworld.com każdy Czytelnik dorzuca własną trasę. To cenne, ale jak to bywa w podróży – wszystkiego trzeba spróbować samemu: choćby pomylić lotniska w drodze do Akureyri. Pędzilismy taksówką na złamanie karku, żeby tylko nie stracić tego widoku.

Dziś rano ruszamy dalej na północ, żeby zaokrętować się na wielorybniczy statek. Podobnych rejsów jest mnóstwo nawet w samym Reykjaviku ale tutaj prawdopodobieństwo spotkania wieloryba na pełnym morzu jest zdecydowanie większe.

Wczoraj, jeszcze w stolicy, zszedłem ze szlaku. Byłem dosłownie przecznicę od głównego deptaku. Młodzi ludzie ćwiczyli się do swojej sztuki.

Lubię takie północne klimaty.

I lubię w podróży patrzeć ludziom w okna. Mam wrażenie, że widzę ich lustrzane odbicia.

Islandczycy mimo szaleństwa ze światłem mają cudowny dystans do wszystkiego. Tak było też w Akureyri kiedy szukałem najlpeszego dostępu do tej góry: „To teren prywatny, co chwilę ktoś przyjeżdża i łazi ponaszej ziemi, ale wy możecie” – żalił się młody Islandczyk z pędzlem do lakieru w dłoni. Odnawiali właśnie knajpę z widokiem na szczyty wokół miasta.

Dziś już nie będziemy wyzwani od szczęściarzy, którzy przywieźli ze sobą na Islandię dobrą pogodę. Przyszedł front, który daje deszcz. Ale wierzę, że nie trzeba bedzie zmieniać planów. Szczególnie, że ten kraj ma tyle twarzy, ile jest kombinacji światła. Wiatr tak rozstawia chmury na niebie, że czasem marzysz, żeby zaczęło padać.